Wiecie z pewnością, że protoplastą dla postaci Adolfa w historiach Willego był kot, Ogi, który z nami mieszkał od 18 lat. „Za młodu” była to mała puchata kulka czarnego futra. Gdy dorósł zmienił się tylko niewiele. Z wiekiem wypadły mu kły, ale cały czas był tak samo leniwy, tak samo nastawiony wyłącznie na hedonistyczne swoje potrzeby. Bynajmniej mi to nie przeszkadzało, wręcz właśnie takiego Ogiego odmalowałem w moich tekstach. O takiego właśnie:
Niestety, jak to w życiu bywa, czas Ogiego koło nas się skończył. Był wiernym naszym towarzyszem i bardzo go pokochaliśmy. Ze względu na wiek i stan zdrowia musieliśmy się z nim pożegnać. Swoje ostatnie tchnienia na tym łez padole oddał wtedy gdy u weterynarza trzymałem jego głowę w dłoniach. To był trudny moment i nie przeczę, wiele łez pociekło. Był dla nas kimś więcej niż przyjacielem.
Skacz sobie po chmurkach za niebiańskimi myszkami przyjacielu!
Ponieważ natura nie lubi próżni to mniej więcej tydzień temu przywieźliśmy ze schroniska innego zawodnika, który pod naszym dachem znajdzie przyjazną przystań i bezpieczny dom. Nie, nie jest czarny. Nie, nie ma długiej sierści. Jest rudy, został przez kogoś mocno skrzywdzony i dlatego jest mocno wycofany, ale intensywnie pracujemy nad odzyskaniem przez niego zaufania do gatunku ludzkiego. Idzie nam całkiem nieźle. W schronisku nadano mu imię Elfik (faktycznie, coś z elfa ma w sobie), ale my go nazywamy różnie: Selfik, Le’Fik. Oto bliskie spotkanie 3 stopnia między Wieśką (tak, to protoplastka Geli od Willego) i Elfika:
Prawda, że jest uroczy?
Jak myślicie, czy u Willego też powinna nastąpić zmiana? Na ten moment jestem „na Nie” bo chciałbym w pamięci zachować Ogiego, ale może z czasem zdecyduję się na zmianę i domu przy Hirsch Str. zamieszka też Elfik?
